Blogreeks Hoe zorg jij voor een succesvol team? · 03. mei 2021
Jaren geleden stond ik voor mijn studiekeuze. Scheikunde of psychologie. Dat was nog even de vraag. Verschillende universiteiten afgestruind. Open dagen bijgewoond. En elke keer kwam dat ene woord terug. Wat heb je nodig om deze studie te kunnen doen? Juist, creativiteit. En ik was niet creatief. Ik kon niet tekenen, handvaardigheid was een vak wat ik ver had weggestopt en schilderen deed ik ook nooit. Dus ja, dat was wel even een struikelblok. Gelukkig heb ik ook een analytische geest.
Blogreeks Hoe zorg jij voor een succesvol team? · 28. april 2021
Een paar weken geleden tekende ik mijn visie over mijn zingeving, over mijn purpose. Dat wat ik wil bijdragen. Ik liet de tekening aan anderen zien. Kreeg complimenten. “Echt Viola!”, “Wat een krachtige missie!”. En ik kreeg ook een vraag: “Waarom teken je jezelf zo klein?” Die kwam binnen. Onbewust tekende ik mezelf klein. Ik wist eigenlijk het antwoord niet echt. Behalve te zeggen dat ik een enorme hekel heb aan mensen die zichzelf boven anderen plaatsen. Aha.
12. april 2021
OK, ik geef het toe. Ik zie bijna alleen maar gevaren. Overal en altijd, en zo erg, dat het verlammend werkt. Het was al vroeg duidelijk dat mijn jongste zoon een echte klimgeit was. Een avonturier. Overal op en in klimmen. Op de hoogste klimrekken, en in de hoogste takken van de bomen klom hij. En wat deed ik? ‘Let op, let op!’ roepen. Zo’n schreeuwende moeder, je kent het wel. Nou dat werkte niet. Mijn zoontje zei ietwat bozig ‘doe ik ook!’. Hoe kon ik dat nou anders doen?
Blogreeks Veiligheid is (g)een spelletje · 11. maart 2021
Een spelletje spelen. Leuk. Lol. Adrenaline. Winnen en verliezen. Maar vooral verliezen. Daar heb ik zo’n hekel aan. Laat mij dan maar verliezen, dacht ik als kind vaak. Nee, ik hou dus niet zo van die spelletjes. Dacht ik altijd. Totdat ik een prachtige droom kreeg. Van spelende kinderen. Ik werd wakker en ik wist het. Ik wil spelen! Hoezo? Dacht ik nog. Dat is toch niets voor mij? Ik ben vooral serieus. Veiligheid is een serieus vak. Waar zeker geen spelen bij hoort. Of toch wel?
Blogreeks Veiligheid is (g)een spelletje · 09. maart 2021
Veiligheid is geen spelletje. En zo is het. Afgelopen jaren heb ik me samen met mijn collega’s verdiept in het ontstaan van circa 32.000 arbeidsongevallen in 15 jaar tijd. Verhalen gelezen van slachtoffers met gebroken benen, armen en enkels. Maar ook vingeramputaties, dwarslaesies en slachtoffers die overlijden door een arbeidsongeval. Serieuze zaak. Maar wat nou, als ik mezelf eens uitdaag. Eens de andere kant probeer: Veiligheid is een spelletje. Wat gebeurt er dan?
Bezieling · 18. januari 2021
Zo in het begin van de eerste corona golf kwam het opeens op. Die vraag. Die vraag die me bezighield. Die vraag waar ik ook chagrijnig van werd. Want ik had destijds een antwoord dat ik niet wilde horen. Die vraag “draagt mijn werk (nog) wel bij?”. Draag ik wel bij aan de maatschappij? Heeft het zin wat ik doe? Of kan ik beter iets anders gaan doen? Vragen over zingeving en betekenisgeving. Belangrijke vragen. Vragen die je van tijd tot tijd jezelf kan stellen. Die je scherp houden.
Waarderend begeleiden · 09. november 2020
Vrijdag 6 nov 2020 mocht ik het webinar begeleiden over de LMRA (de laatste minuut risico analyse). Een onderwerp van veel discussie in het veiligheidsvak. Veel tegenstand. Argumenten waarom het niet werkt. En dat terwijl ik vooral wil kijken naar wat er wel werkt en hoe het dan wel werkt. Immers, ik wil waarderend onderzoek in de praktijk brengen. Maar hoe doe ik dat dan? Lukt dat wel?
Waarderend begeleiden · 15. oktober 2020
De afgelopen periode heb ik me verdiept in appreciative inquiry. Een filosofie die me aanspreekt. Energie tussen mensen en in organsaties. Een open houding, vertrouwen en verbinding. En misschien ook wel bezieling. Om zo de veiligheid op het werk te vergroten. Met de uitgangspunten van appreciative inquiry denk ik dat dat kan. Maar ja, ik heb mijn hoofd gebroken over een passende vertaling van deze filosofie. Welke vertaling past bij jou?
Waarderend begeleiden · 18. september 2020
De week van de RI&E. Ja, deze week is het zover! Yes! Of niet? Nou, eerlijk gezegd nog niet echt. De feestbelletjes hoor ik nog niet meteen rinkelen, en het vuurwerk hoor ik ook nog niet knallen. In eerste instantie roept de RI&E bij mij een gevoel op van ‘een moetje’, ‘een afvinklijstje’, ‘een pa-pierentijger’. Iets wat zijn doel totaal voorbij gevlogen is. En dat is zonde. Zo zonde. Energie door de RIE, dat zou ik wel willen. Maar Energie-door-de-RIE, is dat niet een contradictio-in-terminis?
Waarderend begeleiden · 11. september 2020
Afgelopen week had mijn zoon nergens zin in. En ik maar trekken, vragen en proberen. Wat had ik fout gedaan? Alleen al die gedachte zorgde ervoor dat ik verstarde. Ik had het verkeerd gedaan! OMG, hoe nu verder? Gelukkig kwam mijn man en zei: ‘Goh, wat ging er eigenlijk goed vandaag?’ Nou, uh, we hebben samen de wc’s schoongemaakt, we hebben boodschappen gedaan. En mijn zoon: "We hebben ook nog lekker koffie gedronken". En even later "Zullen we memory spelen? Daar heb ik zin in!"