5 jaar geleden begon ik aan het bouwen van mijn team. Met z'n 3-en gingen we op zoek naar een nieuwe visie. Een nieuwe purpose. En bedachten we welke activiteiten we gingen uitvoeren. Nog even een goedkeuring bij de klant halen. En we konden gaan. Dacht ik. In al mijn enthousiasme vergat ik even de interne goedkeuring. Nu 5 jaar later is het heel anders. We zijn met z’n 10-en. En de interne goedkeuring is niet meer nodig. Het vertrouwen is er.
Zo in het begin van de eerste corona golf kwam het opeens op. Die vraag. Die vraag die me bezighield. Die vraag waar ik ook chagrijnig van werd. Want ik had destijds een antwoord dat ik niet wilde horen. Die vraag “draagt mijn werk (nog) wel bij?”. Draag ik wel bij aan de maatschappij? Heeft het zin wat ik doe? Of kan ik beter iets anders gaan doen? Vragen over zingeving en betekenisgeving. Belangrijke vragen. Vragen die je van tijd tot tijd jezelf kan stellen. Die je scherp houden.
Aan het einde van 2020 was de gebruikelijke team jaarafsluiting. Elk jaar blikken we samen terug op het afgelopen jaar en kijken we vooruit naar het jaar dat open voor ons ligt. Zo ook in 2020. Maar toch was het dit jaar anders. Ik werd geraakt. Geraakt door de verhalen. Geraakt door de emoties. Geraakt door de verlangens van de teamleden. Verwondering. Dat had ik nog niet eerder zo diep gevoeld. En hoe kwam dat? Door de werkvorm Wall of Wonder.
Vanavond, 21 december, tussen 17.30 en 18.00 uur staan Jupiter en Saturnus relatief zo dichtbij elkaar, dat het de Ster van Bethlehem wordt genoemd. Dat raakte me opeens. Dit jaar staan de sterren hetzelfde als 2020 jaar geleden. Tuurlijk zou ik hier een heel natuurkundig verschijnsel aan kunnen toekennen. Die gedachte had ik ook. Daar ben ik superbekend mee. Maar waarom raakte mij dit opeens? Zou ik hier iets anders mee kunnen? Laat ik dat eens onderzoeken. Verwonderend. Nieuwsgierig.
Wat doet u bij een probleem of een veiligheidsvraagstuk? Bekijken we wat de vraag is, of grijpen we meteen naar voor ons best bekende oplossingen? In veiligheidsland zie ik dat soms gebeuren. Onze veiligheidskundigen zijn actie-gerichte doeners. Echt een kwaliteit. Daar waar een brandje is moet die geblust worden. En snel, anders vallen er slachtoffers. Maar soms werkt deze aanpak niet. Doen we wellicht de dingen die helemaal niet werken. Hoe dan wel?
Raak jij wel eens de weg kwijt? Het overkomt mij regelmatig. Zal ik deze opleiding doen of een andere? Zal ik dat leuke project, wat mij net is aangeboden, gaan trekken? Want ja, iedereen ziet mij het zo doen. Het past echt bij mij, zeggen de collega’s goedbedoeld. Vaak zeg ik meteen in een enthousiaste bui “Ja! Tuurlijk, leuk!”. En dan een paar dagen later voel ik het knagen. Het is een eer, toch? Ik negeer het knagende gevoel, ik negeer mijn morele kompas.
Stelt u zich eens voor. U bent op een opleiding. U hoort van alles. Maar weet eigenlijk nog niet hoe dat op u betrekking heeft. Licht verwonderd en aangeslagen gaat u naar bed. Om 5 uur ‘s nachts wordt u wakker. En heeft u een droom. Een droom die u niet begrijpt. Over 2 paarden in de gang. Maar waar u wel ontroerd door bent. En plots weet u het. U weet wat uw opgaaf is. Wat uw bezieling is.
Ken je dat gevoel? Dat je opeens iets binnenvalt? Een spontaan idee, of een gaaf plan voor een nieuw project? Laatst had ik het nog. Opeens wist ik het. Een website maken met verwonderblogs. Maar hoe komt dat nou? Hoe krijg je dit soort ingevingen? Want de maanden ervoor had ik mijn hoofd gebroken over wat ik nou eigenlijk echt wil. En waar ik energie van krijg. Ik kwam er niet uit. En juist toen ik er niet meer over nadacht, gebeurde het. Als een bliksemflits. “A-HA!”
Ken je dat? Dat spannende gevoel, vol verwachting, vlinders in je buik. En ook blijheid. Vrolijke spanning. Wat zou er gebeuren? Ik weet het niet! En dat is een superfijn gevoel. Net zoals die eerste keer….