Blogreeks Hoe tem je jouw draak?
Al 15 jaar droom ik van een bloeiende coachpraktijk. Een plek waar ik mensen mag begeleiden. Mag helpen op hun weg naar hun ware natuur. Vele cursussen heb ik zelf in dit pad gevolgd. En nog steeds ben ik niet tevreden. Die coachpraktijk is er namelijk niet. Hmmmm…..Ik hoor meteen het stemmetje ‘zie je wel, dit is ook niets voor jou’. En vanuit die houding en dat gevoel sluit ik mijn computer, gooi ik het bijltje er bij neer. En wil ik dit blog niet eens afschrijven.
4 jaar geleden vroeg iemand mij ‘wat is jouw verlangen?’. Ik sloeg dicht. Ik had geen idee. Ik werd verdrietig. Ik wist het niet. Wat is eigenlijk mijn verlangen? En hoe weet ik dat? Met veel angst in mijn lijf gaf ik antwoord. “Ik weet het niet’. De begeleider sprak geduldig uit “Ok, ga je mee op onderzoek?”. Enigszins beduusd, want deze vraag had ik niet verwacht. Ik had iets in de trant van een sneer verwacht. Want ja, dat ken ik zo goed. Als ik iets niet weet, veroordeel ik mezelf.
De muziek is onheilspellend. Ik blijf zitten achter de gordijnen. Zolang deze muziek zo naar voelt, blijf ik lekker zitten. Dat gaat door mij heen. Ik maak me klein. Zodat niemand me ziet. Ik hoor in de zaal om mij heen geschuifel. Mensen gaan bewegen. Maar ik lekker nog niet. Zo klein, achter de gordijnen. Dat is fijn. Daar voel ik me veilig. En opeens realiseer ik me dat dit het is. Dit is het in mij. Dit is wat ik te doen heb. Dit is waarom ik zo gebrand ben op veiligheid.
Je kent het wel, een regenachtige druilerige woensdagmiddag. Dus dekentje erbij, kacheltje aan, zak chips en film kijken. Mijn zoon koos Hoe tem je een draak?. Al vaker gekeken, maar wel een hit hier. Een mooie verfilming en aangrijpend. Na afloop vraag ik mijn zoon wat hij nu het belangrijkste vindt in de film. “Nou mam, dat je heel hard kan vechten, maar dat het soms beter is om het te leren kennen”. Bam. Mijn zoon van 10. Mijn coach.